574

میدونی فک کنم ادامه دادن تنها راه باشه

ما همه حق داریم از این اتفاقا ناراحت شیم،عصبانی شیم،افسرده بشیم و انگیزه مونو برای مدت طولانی از دست بدیم ولی اخرش باید به روال عادی زندگی برگردیم.ما نمیتونیم زندگیای از دست رفته رو برگردونیم ولی شاید بتونیم کاری کنیم که همین کورسوی امیدی که گاهی اوقات داریم رو از دست ندیم...

من خودم الان دو هفته میشه نتونستم درس بخونم.استرس و فکر نمیزاره و هر چی هم بخونم یادم میره و همه ی تستا رو غلط میزنم و وضع بدتر میشه.

با این ماجرای هواپیما هم همش فکر میکنم خب که چی؟ این همه زحمت این همه امید کجا رفت؟؟ دانشگاه قبول شدن و نشدن من چه فرقی میکنه؟ از کجا معلوم سرنوشت چیز دیگه ای برام نخواد؟؟

 بعدش به این فکر میکنم که شاید بعدا بتونم نتیجه ی زحماتمو ببینم،شاید واقعا سرنوشت برام چیز دیگه ای میخواد!! یه احتماله دیگه نه؟

ما واقعا روی بخش بزرگی از زندگیمون کنترل نداریم.نمیشه هم داشته باشیم.شرایط مای خاورمیانه ای با یه امریکایی که تو عمرش نه تحریم کشیده نه جنگ و نه خفقان کلی فرق داره..ولی شاید بشه افسار اون بخش کوچیک زندگیمونو به دست بگیریم،نمیشه؟؟

چاره ای نداریم،واقعا نداریم.همیشه همین بوده.یه مصیبت بزرگ،عزاداری و بعدشم یا فراموش میشه یا با همون درد ادامه میدیم تا یه جایی مرگ تمومش کنه ولی بالاخره تموم میشه..حالا یا الان یا ده سال دیگه یا 70 سال دیگه

چه چاره ای داریم جز اینکه همچنان سرمونو بالا بگیریم و بریم جلو؟

+این برای پست اخر  NeGaR بود ولی خب طولانی شد و بعدشم گفتم خوبه پستش کنم.چون قلمبه شده بود همه ی اینا...